Burma Election 2010

၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒက ျမန္မာ့ လူ႔ေဘာင္ေလာက အေပၚ မည္သို႔ သက္ေရာက္ေၾကာင္း စီးပြားေရး အျမင္ျဖင့္ ေလ့လာ သံုးသပ္မႈမ်ား ေရးသား ထုတ္ေဝထားျခင္း မရိွေသးေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။

အေျခခံဥပေဒသည္ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ စာတမ္း မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒတြင္  စီးပြားေရးႏွင့္ဆိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ပါဝင္ေနေသာေၾကာင့္ အေသအခ်ာ ေလ့လာ ၾကည့္ရႈရန္ လိုအပ္မည္ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ သတိထားသင့္သည့္ အခ်က္မွာ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေလးထားျခင္း မရွိေသာ အစိုးရတရပ္သည္ ဘ႑ာေရးႏွင့္ အျခားမက္ေမာစရာမ်ားေၾကာင့္ မူလ အေနအထား အတိုင္းသာ ဆက္လက္ တည္ၿမဲေနလိုၿပီး ၎တို႔၏ အမူအက်င့္မ်ားကို အခ်ိန္တိုတိုႏွင့္ ေျပာင္းလဲလုိမည္ မဟုတ္ဟူေသာ အခ်က္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း စစ္အစိုးရသည္ အေျခခံဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာျခင္း ရိွမရိွ ဆုိသည့္ အခ်က္ကုိ အသာထား၍ ဤအေျခခံဥပေဒကို ေလ့လာျခင္းျဖင့္ ေရးဆြဲသူမ်ား၏ စိတ္ေနသေဘာထားမ်ားကို ခန္႔မွန္းႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာျပည္ အေျခခံဥပေဒ၏ စီးပြားေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ျပည္ေထာင္စု၏ အေျခခံမူမ်ား အျဖစ္ ေဖာ္ျပထားေသာ အခန္း (၁) တြင္ ေတြ႔ႏုိင္သည္။  ျမန္္မာျပည္သည္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စနစ္ကို က်င့္သုံးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ပုဒ္မ ၃၅ ႏွင့္ ၃၆ တြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဖာ္ျပထားသည္။

၃၅။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ စီးပြားေရးစနစ္သည္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ ျဖစ္သည္။
၃၆။ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ -
(က) အမ်ိဳးသားစီးပြားေရး တိုးတက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္၊ ေဒသဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား သမဝါယမအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ ဖက္စပ္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ ပုဂၢလိက စသည့္ စီးပြားေရး အင္အားစု အားလံုးကို စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ျပဳသည္။
(ခ) စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ တရားသျဖင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းကို ပ်က္ျပားေစရန္ တဦးတေယာက္က ျဖစ္ေစ၊ အစုအဖြဲ႔ကျဖစ္ေစ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ ေဆာင္ရြက္မႈ သို႔မဟုတ္ ေစ်းကစားမႈျပဳျခင္းျဖင့္ အမ်ားျပည္သူတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ထိခိုက္နစ္နာေစျခင္းမွ တားဆီး ကာကြယ္မည္။
(ဂ) အမ်ားျပည္သူတို႔၏ ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္း ျမွင့္တင္ေရးႏွင့္ အေထြေထြ အရင္းအႏွီးမ်ား တိုးတက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးတို႔ကို ေရွးရႈ ေဆာင္ရြက္မည္။
(ဃ) စီးပြားေရးဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ားကို ႏိုင္ငံပိုင္ သိမ္းယူျခင္းမျပဳ။
(င) တရားဝင္ထုတ္ေဝထားေသာ ေငြေၾကးကို တရားမဝင္ေငြေၾကးအျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္းမျပဳ။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒတြင္ ျမန္မာျပည္၏ စီးပြားေရးသည္ ေစ်းကြက္အေပၚ အေျခခံေနျခင္းမွာ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဆိုရွယ္လစ္အေျခခံဥပေဒႏွင့္ မတူညီသည့္ အခ်က္ ျဖစ္သည္။ သမဝါယမႏွင့္ အျခားအခန္းက႑မ်ားကို ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း အႏွစ္သာရအားျဖင့္ အရင္းရွင္စနစ္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာထင္ရွားသည္။ အပိုဒ္ (ခ)တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ ေဆာင္ရြက္မႈ ႏွင့္ ေစ်းကစားမႈတို႔သည္ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ကိုလိုနီေခတ္ စိုးရိမ္မႈမ်ားကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။

အပိုဒ္ (ဃ) ႏွင့္ (င) တို႔မွာ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလွသည္။ ဤသို႔ ႏိုင္ငံေတာ္က တစံုတရာ ျပဳလုပ္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ကတိကဝတ္မ်ားမွာ အေျခခံဥပေဒတြင္ ေဖာ္ျပေလ့မရွိပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္က ေထာက္ပ့ံသည့္ ဘာသာေရး ထူေထာင္ျခင္းအား ကန္႔ကြက္ေသာ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၏ အေျခခံဥပေဒမွ ျပဌာန္းခ်က္သည္ ထင္ရွားေသာ သာဓကျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤျပဌာန္းခ်က္မ်ားသည္ အျပင္းအထန္ ထိခုိက္ပ်က္စီးခ့ဲေသာ  ျမန္မာ့စီးပြားေရးႏွင့္ ဘ႑ာေရးသမိုင္းကုိ ထင္ဟပ္ေနသည္။

အတိတ္ကာလတြင္ ေလ်ာ္ေၾကး လုံလံုေလာက္ေလာက္ မေပးဘဲ ႏိုင္ငံပိုင္ျပဳျခင္း၊ ေငြေၾကးကို တရားမဝင္ ျပဳလုပ္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ နာမည္ပ်က္ခဲ့သည္။  ျမန္မာျပည္ စီးပြားေရးႏွင့္ တိုးတက္မႈမ်ားကို မ်ားစြာ ထိခိုက္ ပ်က္စီးေစခဲ့သည္။ ဤကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္မည္ မဟုတ္ ဆုိသည္မွာလည္း သံသယရိွဖြယ္ အာမခံခ်က္ ျဖစ္ေနသည္။

ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း ျမန္မာျပည္တြင္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး ကင္းမဲ့ေနေသာေၾကာင့္ ပုဂၢလိက ပစၥည္းပိုင္ဆိုင္ခြင့္မွာလည္း အသိအမွတ္ျပဳျခင္း မခံရပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖံြ႔ၿဖိဳးေရး ေကာင္စီမွသည္ အရာရိွငယ္မ်ား အထိ ဥပေဒ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းမ်ားကို ေလးစား လိုက္နာျခင္း မရိွပါ။ ဤအမူအက်င့္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္မႈမ်ား မျပဳလုပ္ဘဲ ေျပာင္းလဲသြားမည္ဟု ယံုၾကည္ရန္ ခက္ခဲလွသည္။

အတိုခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္ တရုတ္ျပည္ႏွင့္ အျခား “အာရွက်ား”မ်ား စီးပြားေရး တိုးတက္လာျခင္း၏ အဓိက ေမာင္းႏွင္အား ျဖစ္သည့္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေသာ ပုဂၢလိက ပစၥည္းပိုင္ဆိုင္ခြင့္ကို ျမန္မာျပည္တြင္ အေျခခံဥပေဒ၌ အာမခံရံု သက္သက္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။

အပိုဒ္ (င) တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ “တရားဝင္ထုတ္ေဝထားသည့္ ေငြေၾကး” ဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းက စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနသည္။ ဤစကားရပ္သည္ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုရန္ လိုအပ္ပါသေလာ။ ၁၉၆၄၊ ၁၉၈၅ ႏွင့္ ၁၉၈၇ ေငြေၾကးကို တရားမဝင္ ျပဳလုပ္ျခင္းမွာ တရားဝင္ ထုတ္ေဝထားေသာ ေငြစကၠဴတခ်ဳိ႕ကို တရားဝင္မႈ အေနအထားမွ ရုပ္သိမ္းေသာ ဥပေဒ ထုတ္ျပန္ ေၾကညာၿပီးေနာက္ လည္ပတ္ေနေသာ ေငြစကၠဴမ်ား တရားဝင္မႈ ရပ္ဆိုင္းသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သံသယရိွဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။

ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ဤစာပိုဒ္၏ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ တရားမဝင္ ေငြေၾကးသတ္မွတ္ျခင္း မျပဳရန္ ဥပေဒ၏ သက္ညွာမႈကို ျပသလုိျခင္း ဟုတ္ဟန္မတူေပ။

ျမန္မာစစ္အစိုးရက စီးပြားေရးသင္ခန္းစာမ်ားကို သင္ယူရန္ စိတ္ဝင္စားျခင္း မရိွေသးေသာ္လည္း တရားမဝင္ေငြေၾကး သတ္မွတ္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေတြ႔အႀကဳံမ်ားကို အမွတ္ရေနပံုရသည္။

“တရားဝင္ထုတ္ေဝထားေသာ” ဟူသည့္ ေဝါဟာရ၏ အျခား အဓိပၸာယ္ ရိွႏိုင္ပါေသးသည္။ ေငြစကၠဴအတုမ်ား သို႔မဟုတ္ အျခားဥပေဒမ်ားအရ ထုတ္ေဝထားေသာ ႏိုင္ငံျခားေငြမ်ား သို႔မဟုတ္ FEC ဟု ေခၚေသာ အစားထိုး ႏိုင္ငံျခားေငြမ်ားကို ဆိုလိုသည္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကထုတ္ေဝေသာ ေငြေၾကးကို တရားမဝင္ သတ္မွတ္ျခင္း မျပဳရဟု ရိုးရွင္းစြာ ေဖာ္ျပျခင္း မျပဳသည္မွာလည္း စဥ္းစားဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။

ျမန္မာျပည္တြင္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ မည္မွ် ေအာင္ျမင္မႈ ရိွမည္ ဆုိသည့္အခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အေျခခံဥပေဒ၏ အျခားေသာ အခန္းမ်ားတြင္လည္း ေဖာ္ျပထားခ်က္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္၊  အာဏာပိုင္အဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ သံသယျဖစ္ဖြယ္ အခ်က္မ်ားကုိ ပုဒ္မ ၃၇ တြင္ အထင္အရွား ေတြ႔ႏုိင္သည္။

၃၇။ ႏိုင္ငံေတာ္သည္-
(က) ႏိုင္ငံေတာ္ရွိ ေျမအားလုံး၊ ေျမေပၚေျမေအာက္၊ ေရေပၚေရေအာက္ ႏွင့္ ေလထုအတြင္းရွိ သယံဇာတပစၥည္းအားလံုး၏ ပင္ရင္းပိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။
(ခ) ႏိုင္ငံပိုင္ သယံဇာတပစၥည္းမ်ားအား စီးပြားေရးအင္အားစုမ်ားက ထုတ္ယူသံုးစြဲျခင္းကို ကြပ္ကဲ ႀကီးၾကပ္ႏုိင္ရန္ လိုအပ္သည့္ ဥပေဒ ျပဌာန္းရမည္။
(ဂ) ႏိုင္ငံသားမ်ားအား ပစၥည္းပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊ အေမြဆက္ခံခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ကိုင္ခြင့္၊ တီထြင္ခြင့္ႏွင့္ မူပိုင္ခြင့္တို႔ကို ဥပေဒ ျပဌာန္းခ်က္ႏွင့္အညီ ခြင့္ျပဳရမည္။

အပိုဒ္ (ခ) သည္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ႏွင့္ မဆန္႔က်င္ပါ။ ႏိုင္ငံအမ်ားစုတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ထုတ္ယူသံုးစြဲႏိုင္ခြင့္ တည္ရိွၿပီး ျဖစ္သည္။

အပိုဒ္ (ဂ) သည္ အမွန္တကယ္ လက္ေတြ႔ က်င့္သံုးမည္ ဆိုလွ်င္ အဓိကက်ေသာအခ်က္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပစၥည္းပိုင္ဆိုင္ခြင့္သည္ သဘာဝအခြင့္အေရးမဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္က ေပးအပ္ ထားေသာ အခြင့္အေရး ျဖစ္သကဲ့သို႔ ျပဌာန္းထားျခင္းက အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္း ေရးဆြဲသူမ်ား၏ စိတ္ေနသေဘာထားကို ေဖာ္ျပေနသည္။

ျပႆနာရိွသည္မွာ အပိုဒ္ (က) ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္သည္ လူဦးေရအားလံုး၏ သံုးပံုႏွစ္ပံုေက်ာ္ကို အလုပ္ေပးထားေသာ၊ ျပည္တြင္းထုတ္ကုန္ စုစုေပါင္းတန္ဖိုး၏ ထက္ဝက္ေက်ာ္ျဖစ္ေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရးအခန္းက႑၏ ပုဂၢလိက ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈကို မ်ားစြာ အတားအဆီး ျဖစ္ေစသည္။

ပုဒ္မ (၃၇)သည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ “ေျမယာႏိုင္ငံပိုင္ျပဳလုပ္ျခင္းဥပေဒ” မွ ဆင္းသက္လာေသာ ျမန္မာျပည္၏ လက္ရွိ ေျမယာစီမံခန္႔ခြဲေရး စနစ္အား ဆက္လက္ အသက္သြင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤျပဌာန္းခ်က္အရ ႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ေျမယာမ်ားကို အႏွစ္ ၃၀ ငွားရမ္းခြင့္ရသည္။ ေျမယာမ်ားကို အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်ျခင္းရိွ မရိွ ႏွစ္စဥ္ အကဲျဖတ္သည့္ ေက်းရြာႏွင့္ ေဒသအဆင့္ ေျမယာေကာ္မတီမ်ားက ဤအခြင့္အေရးမ်ားကို ျပန္လည္ သံုးသပ္သည္။ ဤအခ်က္သည္ နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ေျမယာမ်ား ပ်က္စီးသြားၾကေသာ လယ္သမားတုိ႔ အလြန္ စိုးရိမ္သည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။

ေျမယာမ်ားသည္ ဥပေဒအရ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္သူမ်ား အခ်င္းခ်င္း လႊဲေျပာင္း၍ မရပါ။ သို႔မဟုတ္ အေၾကြးျဖင့္ ခုႏိွမ္ရန္ အသံုးျပဳ၍ မရပါ။ ျမန္မာ ေျမပိုင္ရွင္မ်ားမွာ ေျမယာတြင္ ရင္းႏွီး ျမွဳပ္ႏွံလိုစိတ္မ်ား ခ်ိဳးႏွိမ္ခံေနရၿပီး ၎တို႔အပိုင္ ေျမယာမ်ားကို ပိုမိုေကာင္းမြန္လာေစရန္ ျပဳလုပ္လုိစိတ္လည္း မရွိၾကေတာ႔ပါ။ စစ္အစုိးရ ႏွင့္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္တို႔၏ ဥပေဒမဲ့ ေျမယာသိမ္းဆည္းမႈမ်ားက ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ဟူသည္မွာ စာရြက္ေပၚ၌သာ ရွိေသာ အခြင့္အေရးတရပ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။

အထက္ပါအခ်က္မ်ားသည္ ခ်ဲ႕ကားေျပာဆိုထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကုလသမဂၢ စားနပ္ရိကၡာႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးအဖြဲ႔၏ အဆိုအရ ေျမယာ ဝယ္ယူ ေရာင္းခ်ပိုင္ခြင့္သည္ အေျခခံက်ေသာ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ အခြင့္အေရးတရပ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ စိုက္ပ်ိဳးေရး အတြက္ အဓိက အေရးႀကီးေသာအခ်က္ ျဖစ္သည္။

ပုဒ္မ (၂၉) (၃၀) ႏွင့္ ၂၃ (ခ) တို႔မွာ အေရးမႀကီးသေယာင္ႏွင့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးကို ထိခိုက္ႏိုင္ေသာ အခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။

၂၃။ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား၏-
(ခ) စိုက္ပ်ိဳးထုတ္လုပ္သည့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား သင့္တင့္မွ်တသည့္ တန္ဖိုး ရရွိရန္ ကူညီေဆာင္ရြက္မည္။

၂၉။ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ လက္မႈလယ္ယာမွ စက္မႈလယ္ယာသို႔ ကူးေျပာင္းႏိုင္ရန္ နည္းပညာ၊ အရင္းအႏွီး၊ စက္ပစၥည္း၊ ကုန္ၾကမ္း အစရွိသည္တို႔ကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ျဖည့္ဆည္းရမည္။

၃၀။ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ စက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ လိုအပ္သည့္ နည္းပညာ၊ အရင္းအႏွီး၊ စက္ပစၥည္း၊ ကုန္ၾကမ္း အစရွိသည္တို႔ကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ျဖည့္ဆည္းရမည္။

ပုဒ္မ (၂၉) ႏွင့္ (၃၀) တို႔သည္ ႏို္င္ငံေတာ္၏ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈကို အားေပးထားၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္က ျဖစ္ထြန္းေစလိုေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို ကန္႔သတ္ထားသည္။ ပုဒ္မ (၂၃) အပိုဒ္ (ခ) သည္ သာမန္အားျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ အႏၱရာယ္ကင္းသေယာင္ ရိွေသာ္လည္း ဤအခ်က္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္က စိုက္ပ်ိဳးေရး ထြက္ကုန္မ်ားကို ဝယ္ယူရန္ ခြင့္ျပဳထားသျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရး က႑ကို မ်ားစြာ ထိခိုက္ ပ်က္စီးေစႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကို မည္သို႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္မည္ ဟူေသာ အခ်က္မွာ လြန္စြာ အေရးႀကီးသည္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒ၏ အျခားအစိတ္အပိုင္းမ်ားသည္လည္း စီးပြားေရး၏ ပံုသဏၭာန္ကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးႏိုင္သည္။ ဤအခ်က္သည္ ဗဟိုအစိုးရႏွင့္ လႊတ္ေတာ္မ်ားအၾကား ျပည္နယ္အစိုးရႏွင့္ တိုင္းရင္းသား အမ်ားစုကို ကိုယ္စားျပဳေသာ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး၊ အပစ္မရပ္ရေသးေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တိုင္းေဒသမ်ား အၾကား အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ႏွင့္ အျခား အာဏာမ်ားခြဲေဝမႈတုိ႔ႏွင့္လည္း သက္ဆို္င္သည္။

အခြန္ေကာက္ခံေရးႏွင့္ သံုးစြဲႏုိင္ခြင့္ အာဏာ တုိ႔သည္လည္း အလြန္ ဆက္စပ္ေနသည္။ ပုဒ္မ ၁၈၈ အရ ေဒသဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္မ်ားထံ၌ ေငြေၾကးႏွင့္ ဘ႑ာေရးဆိုင္ရာ ဆံုးျဖတ္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ခြင့္ အာဏာတခ်ဳိ႕ သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း အမ်ားစုအာဏာသည္ ဗဟိုအစိုးရထံ၌သာ စုပံုေနသည္။ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ တိုင္း သို႔မဟုတ္ ေဒသမ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕မ်ားတြင္ အခြန္ေကာက္ခံေရး၊ သံုးစြဲႏုိင္ခြင့္အာဏာတုိ႔ႏွင့္ ပတ္္သက္၍ ေျပာေရးဆိုခြင့္ မရွိပါ။ ဤအခ်က္သည္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒအား ထုိေဒသမ်ားရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ား လက္ခံလာေရးကုိ ထိခိုက္ႏိုင္သည္။

ၿဗိတိသွ်စီးပြားေရးပညာရွင္ ဂြ်န္ကိန္းက “အာဏာရွိေသာရူးသြပ္သူမ်ား” သည္ အျမဲတေစ သိုု႔တည္းမဟုတ္ မသိစိတ္ျဖင့္ “ေခတ္မမီွေတာ့ေသာ စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ား၏ ကြ်န္မ်ား” ျဖစ္ေနတတ္သည္ ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ျမန္မာျပည္၌ အာဏာရွိေသာ ရူးသြပ္သူမ်ား ရိွေသာ္လည္း ဂြ်န္ကိန္း၏ အဆိုႏွင့္ဆန္႔က်င္၍ စီးပြားေရး ပညာရွင္မ်ား၏ အခန္းက႑ကို အသိအမွတ္ မျပဳၾကပါ။

၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒမွတဆင့္ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ေခ်မွာ နည္းပါးလွသည္။ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ၌ အလားတူ အားနည္းခ်က္ မ်ားစြာရွိေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းအေျခခံဥပေဒမ်ားႏွင့္ ကြာျခားသည္မွာ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး ျဖစ္သည္။

ေသခ်ာသည့္အခ်က္မွာ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒသည္ ၁၉၄၈-၁၉၆၂ ကာလ ျမန္မာျပည္ရွိ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီႏွစ္မ်ား အတြင္း အလံုးစံု ေအာင္ျမင္မႈ မရရိွခဲ့ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားသည္ ဥပေဒေဘာင္အတြင္း၌သာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္ဟု ယူဆ၍ရသည္။

ထို႔အျပင္ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒသည္ အျခားအေျခခံအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ ေထာက္ခံမႈကိုရရွိခဲ့ၿပီး အာဏာ အလြဲသံုးစားလုပ္လိုသည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအား ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အေျခခံ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက စစ္အစိုးရ၏ အသံုးခ်ခံ ျဖစ္ေနျခင္းမွာ ျမန္မာျပည္အတြက္ ကံဆိုးမုိးေမွာင္က်ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဥပေဒကို မေလးစားသူမ်ားက ေရးဆြဲေသာ အေျခခံဥပေဒထက္ ဤအေျခခံအဖြဲ႕အစည္းမ်ား ျပန္လည္ ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ရန္ လုိအပ္ေသာ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ ပိုမို အေရးႀကီးေပသည္။ ဆက္လက္ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားရဦးမည္ ျဖစ္သည္။

ပါေမာကၡ ေရွာင္တာနဲ (Sean Turnell) သည္ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ၊ မက္ကိြဳင္းယား တကၠသိုလ္ Burma Economic Watch ၏ အယ္ဒီတာ ျဖစ္သည္။